Dlaczego poprzez złamanie kości u palców stopy może boleć nas głowa…
…czyli szybko i krótko o łańcuchach posturalnych obecnych w ludzkim organiźmie i ich funkcji.
Krzysztof Kubicz – Fizjoterapeuta w Centrum Medycznym i Fizjoterapii LS w Pruszkowie:
„Wzmacniaj jak najczęściej tylną taśmę”
„Każdy piłkarz musi mieć pośladki z kamienia”
Taśma anatomiczna – to taka swoista metafora opisująca cały schemat. Słyszeliście kiedyś słowo „meridian”? Zapewne nie – ważne, że odnosi się do struktur mięśniowo-powięziowych.
Poprzez taśmy anatomiczne możemy postrzegać układ mięśniowy globalnie zamiast tylko lokalnie. Ta ciągłość występuje w połączonych ze sobą dwoma ułożonymi w jednej płaszczyźnie, sąsiadującymi ze sobą i wyrównanymi względem siebie struktur w obrębie danej sieci strukturalnej.
Przykład: mięśnie grupy kulszowo-goleniowej oraz mięsień brzuchaty łydki. Pomiędzy nimi występuje pewna ciągłość mięśniowo-powięziowa – a więc należą do jednego meridianu mięśniowo-powięziowego, bo są ze sobą spójne ale też należą to szerszej struktury jako część łańcucha tylnego.
W związku z tym – analizując głębiej – wykazują się tą samą transmisją energetyczną w sferze akupunktury. Tak więc z praktycznego punktu widzenia nie da się wyizolować pracy jednego mięśnia, nawet w warunkach laboratoryjnych, więc szukanie na siłę ćwiczeń „izolujących” dany mięsień w celu jego wzmocnienia nie będzie najlepszym pomysłem.
Wyróżniamy 4 główne ŁAŃCUCHY POSTURALNE:
1) Łańcuch przedni
2) Łańcuch tylny
3) Łańcuchy boczne
4) Knot
Jakie mięśnie się do nich zaliczają?
Ad. 1:
Mięśnie: prostownik długi palucha, prostowniki podudzia (piszczelowy przedni, prostownik długi palców), czworogłowy uda z naciskiem na prosty uda, prosty brzucha, mostkowo-obojczykowo-sutkowy, dwubrzuścowy
Ad. 2:
Mięśnie: podeszwy, podudzia grupa tylna + strzałkowe, kulszowo-goleniowe, pośladkowe z naciskiem na średnie i małe, przykręgosłupowe z naciskiem na wielodzielne, czepiec ścięgnisty, górne m. oczodołów
Ad. 3:
Mięśnie: strzałkowe, cz. czworogłowego – obszerny boczny, dwugłowy, naprężacz powięzi szerokiej, żyła pośladkowego górnego, przywodziciele, skośne brzucha
Ad. 4:
Mięśnie: twarzoczaszki (żwacze, skroniowy, skrzydłowy), głębokie szyi, łykające, przepona, lędźwiowy (najważniejszy tutaj), przywodziciel wielki, brzuchaty łydki, piszczelowy tylny
Mając świeży pogląd na powyższą teorię możemy sami wysnuć wnioski na temat efektywności poszczególnych ćwiczeń globalnych jak i lokalnych w trakcie danego procesu rehabilitacji. Szczegółowa i rozbudowana wiedza o taśmach mięśniowych, którą posiada fizjoterapeuta podczas pracy z pacjentem będzie procentowała w szybkim powrocie do pełni zdrowia, gdyż będzie on wiedział jakie ćwiczenia fizyczne dobrać pod kątem danej patologii by jak najbardziej efektywnie zaaktywizować konkretną grupę mięśniowa.
Dla zrozumienia powyższych informacji jedno z nowszych badań opisujących połączenia mięśniowe w naszym organiźmie (doi: 10.3233/BMR-170962):
Relacja między urazem mięśni stożka rotatorów a stabilnością tułowia.
Porównano osoby, które przeszły zabieg naprawy mm. stożka rotatorów oraz osoby zdrowe w kontekście zależności między stabilnością tułowia a funkcjonalnością górnych kończyn (w podobnym wieku). Poprzez sprawdzenie wytrzymałości tułowia za pomocą takich zmiennych jak wytrzymałość zginaczy, wykonania pozycji wyprostnej tułowia (pot. „mostek”), supinacji tułowia w podobnym ustawieniu oraz sprawdzenia niestabilności obręczy barkowej, ramion i rąk stwierdzono, że grupa osób zdrowych była statystycznie lepsza i silniejsza.
W takim razie – czy system nerwowy potrafi sam z siebie wszystko połączyć ze sobą?
